Dag 9

Obertürkheim - Elchingen (92 km)

Na een ontbijtje te hebben gekregen van Frank en Ho Pheng vervolg ik mijn reis richting zuidoosten. Als eerste via Esslingen am Neckar, een mooi stadje aan een even zo mooie rivier. De rivier die ik mag volgen wordt alsmaar smaller, want na de Rijn slaat nu de Neckar na 15 kilometer bij Plochingen rechtsaf richting het zuiden en is het nu aan de Fils om mij te vermaken. En ja, bij momenten dat we samen mogen optrekken vermaakt ze me alleraardigst. Met de dorpen Reichenbach-, Ebersbach- en Gingen an der Fils heeft deze kleine uitloop dan ook noemenswaardig veel aanbidders. Over aanbidders gesproken, ik behoor inmiddels zelf tot die groep wanneer het gaat om de typisch Duitse Käsekuchen. Een stuk van deze taart en de fiets kan weer een paar tandjes opgeschakeld worden.

De regen was al bij vertrek lichtelijk aanwezig en drong zich gedurende de dag alsmaar meer op aan een ieder die een reden had buiten te zijn.

Terwijl ik deze route alsmaar kleine beetjes aan het stijgen was, kwam ik bij Geislingen an der Steige wel heel letterlijk aan het steigeren. Een klim van 4 kilometer heeft me zowat doen ontploffen. Na zo’n 3200 meter dachten de verantwoordelijken van verkeersveiligheid in Duitsland: het pad (lees: stoep) langs deze 80 weg is wel zo erbarmelijk slecht, dat is onverantwoord. Laten we een nieuwe aanleggen de laatste 800 meter. En zo geschiedde, een hagelnieuw fietspad liep een stuk van de weg af zonder te stijgen, om dan plots de laatste 400 meter kaarsrecht naar boven te schieten. Een scootmobiel zou er stijl achterover kletteren. Boos als ik was trapte ik mijn kuiten vol verzuring die zwarte skipiste op en genoot ik daarna des te meer van een flink stuk afdalen richting Amstetten.

Eenmaal Amstetten voorbij werd de regen zo hevig dat ik onder een viaduct mezelf de vraag heb gesteld of ik niet beter direct daar mijn tent op kon zetten. Het regent dat het giet was wat ik zag en ook al even had gevoeld. Na een half uur afwachten en koud worden, kreeg ik nog 1 keer goede moed. Nog 28 kilometer naar waar ik wil zijn, extra trui onder de regenjas en trappen wat je waard bent, want nat ben je toch al.

Via Lonsee, Westerstetten, Breitingen en Bernstadt heb ik mezelf naar Elchingen gefietst. Een mooi stuk. Door eerst bosrijk gebied, de laatste 15 kilometer waren waren enkel en alleen akkerlanden zo ver als ik kon kijken. Of ik nou bovenop of onderaan de heuvel was, de dorpen waren een welkome afleiding in de vergezichten van groen gras, bruin land en gele bloemen en bloesem.

Eenmaal doorweekt aangekomen in Elchingen moest ik nog op zoek naar een plaats om te overnachten. Ik besluit 2 mannen op een oprit aan te spreken en de oudste van de 2 vraagt zich allereerst af of ik wel goed wijs ben om in dit weer naar Athene te fietsen, maar besluit me daarna een slaapplek aan te bieden in zijn tuin een straat verderop. Heel behulpzaam helpt ie me nog even snel mijn tent op te zetten in de stromende regen en zegt me aan te bellen wanneer ik iets nodig heb. Zo lig ik hier na wederom een lange dag vol indrukken, die ik zo maar eens ga verwerken met de stromende regen die op m’n tent plenst.

De regen die volgens de huidige berichten komende week Europa nog nat zal houden. Hopelijk kan ik volgende week zeggen dat weerberichten niet te voorspellen zijn. En anders ga ik als een verzopen kat naar Athene, want komen zal ik er.