Brindisi - Igoemenitsa (veerpont)
Hoewel ik pas laat in bed lag ging ik er al weer vroeg uit om te kijken hoe laat de veerpont richting Griekenland zou vertrekken. Online zag ik staan 1u vertrek en 11u inchecken. Dus om half 11 vertrok ik uit het hotel om een kwartier later te arriveren in de haven. Nadat ik online een nieuw PLF-formulier had ingevuld voor Griekenland kon ik aan de balie een ticket kopen voor de veerpont. Ook kocht ik een paar broodjes om mee te nemen op de boot, ik had immers nog niet ontbeten.
Ruim op tijd kwam ik aan op de boot, op een paar vrachtwagens en mensen zonder voertuig na was ik een van de eersten. De boot was immens groot. Zo had ie bijvoorbeeld 7 verdiepingen, waarvan 2 ingericht voor het vervoeren van voertuigen. Nadat ik mijn fiets had geparkeerd in de onderste verdieping zo groot als een distributiecentrum van PostNL, ben ik naar boven geklommen via de smalle trappen, tot ik in een ruimte kwam met een kiosk, wat banken om te relaxen en toegang tot het dek om af en toe even van het uitzicht te genieten.
Nadat ik op het dek een rondje gelopen had en had geconcludeerd dat hier tijd doorbrengen tweedegraads brandwonden op zou leveren heb ik een plek gezocht in de ruimte met kiosk. Op een bankje heb ik de broodjes gegeten en ben ik gaan lezen in m’n boek dat me steeds verder in z’n greep houdt. Toch ben ik, na even languit op de bank te gaan liggen net als veel anderen, in slaap gedommeld om na anderhalf uur pas weer wakker te worden.
Eenmaal weer wakker kocht ik bij de kiosk een ijsje en een biertje om die vervolgens op het dek te nuttigen. Het was bloedheet en de enigszins verkoelende zeewind was zeer welkom. We waren op open zee en hoewel ik ontzettend benieuwd was of we het geluk kregen dolfijnen of walvissen te spotten, dreef de hitte me weer naar binnen. Mijn oude plaats was inmiddels ingenomen en ik zag een andere plek aan een raam dat openstond en vanwaar ik dus zo af en toe naar buiten kon kijken.
Terwijl ik verder las in m’n boek, ondertussen een nieuw biertje had gehaald en een bruine labrador had geaaid van de mensen naast me, schoten we al aardig op. De overtocht zou 8 uur duren en de eerste 6 waren al voorbij. Het was dus inmiddels al avond en we voeren op Grieks vaarwater. De zon begon inmiddels al te zakken en ik besloot om me naar het dek te begeven.
Aan de linkerkant waren de Albanese kustlijn en daarachter de bergen in zicht. Het zag er prachtig uit, de bergen leken in de verte op een tekening. Je zag alleen de contouren en daarvoor de groene begroeiing, de dorpen, de stranden en de golvende zee. Met fijne muziek op genoot ik van het uitzicht en de wind die langs me heen blies en het iets aangenamer maakte.
Een half uurtje later kwamen we aan bij Korfoe. Het eiland dat aan de rechterkant verscheen zag er schitterend uit. Witte villa’s aan de kust en luxe jachten dreven in de baai. De zon begon te zakken en terwijl we langs het eiland voeren zakte de zon achter Korfoe weg. Fantastische kleuren kwamen tevoorschijn en vele mensen waren naar het dek gekomen om dit net als mij op beeld vast te leggen. Een uurtje varen nog tussen de eilanden en het vasteland door.
Nadat het donker was geworden en ik nog even van de verlichte dorpen aan land had genoten, besloot ik me vast op te gaan maken om de boot te verlaten. Terwijl het eigenlijk nog niet was toegestaan begaf ik me door de krochten van het schip achter een aantal vrachtwagenchauffeurs aan die duidelijk de weg kenden om alvast in hun truck te wachten tot we aan wal waren. Met mijn fiets begaf ik me alvast richting de achterkant van het schip, waar na mij steeds meer mensen mee kwamen wachten tot het schip zich zou openen.
Ik stond helemaal vooraan toen de klep begon te openen en een sirene begon te loeien om dat te duiden. Ik vroeg iemand achter mij of hij een foto kon maken, want ik zou zo voet zetten op Grieks grondgebied, het laatste land van mijn reis en dus een enorme mijlpaal. Toen de klep eenmaal was gezakt kreeg ik het seintje als eerste het schip te mogen verlaten en terwijl ik dat deed, hoorde ik dat ik door een man of 50 werd toegejuicht en ik zoefde de boot af en de haven door.
Ik bereikte een douanebeambte die vroeg naar mijn PLF-formulier, maar dat kreeg ik pas middernacht digitaal opgestuurd door de Griekse regering. Aangezien het half 11 was zei de mevrouw dat ik dan maar een negatieve test moest laten zien bij de poort. Dus ik fiets maar de poort, waar ik tot mijn verbazing middels een zwaaiend handgebaar door mag fietsen. Ik ben dus in Griekenland!! Super fijn, zonder gedoe.
Nog een paar kilometer fietsen tot mijn hotel, dat ik heel makkelijk vind en waar ik snel incheck. Ik kan m’n fiets binnen zetten en neem m’n benodigde spullen mee naar m’n kamer, waarna ik terugga naar beneden om op het terras van het restaurant voor het hotel te dineren met een biertje. Hierna snel weer naar de kamer, morgen eindelijk weer fietsen en ik heb er zin in!