Dag 8

Neckargemünd - Obertürkheim (105 km)

Na 2 nachten verlaat ik Neckargemünd uitgerust, bijgekleurd en vol goede zin in wat komen gaat. De etappe van vandaag stond gepland naar Waiblingen en zou 95 kilometer fietsen zijn. Vandaag ook de eerste serieuze hoogtemeters, spannend.

Terwijl ik Neckargemünd achter me laat moet ik gelijk stijl omhoog door het dorp dat tegen de heuvel ligt. Na een klein stukje afdalen gelijk een volgende heuvel, die me wil laten voelen wat me te wachten staat. 10% een kleine 2 kilometer, op een banaan na nog niet ontbeten, verzuring in de benen aanwezig. Toch wordt ik er blij van, want het geeft zoveel voldoening na zo’n inspanning het hoogste punt te halen en m’n lichaam herstelt razendsnel, dus ik vertrouw erop dat ik alle benodigde inspanning ook daadwerkelijk kan gaan leveren. Gelukkig na bergop volgt er ook altijd een keer een bergaf. Zonder te trappen de 60 km/u halen betekent m’n stuur goed vasthouden en de gemiddelde snelheid vliegt omhoog.

Na een korte stop voor een stuk roomtaart en een fruitsmoothie, kom ik na een stukje door het dal te hebben gefietst aan in Hoffenheim, hier had ik al naar uitgekeken. De route liep langs het stadion van de gelijk genaamde Bundesliga club. Waar ik daarvoor al de jeugdaccomodatie zag was het stadion echter alleen te herkennen aan de 4 stadionlampen die boven de bossen bovenop de heuvel uitstaken. Met maar 30.000 inwoners is deze club dan ook volledig te danken aan regionale geldschieter Dietmar Hopp, waarnaar verscheidene straten, accomodaties en het stadion vernoemd zijn.

Met continu een heuvel op en af schieten voor mij de kilometers voorbij. Time flies when you’re having fun. De eerste pauze las ik pas in als ik 50 kilometer op mijn teller heb staan. Een stop gedaan bij de supermarkt met bakkerij voor wat broodjes, een appel en drinkyoghurt kan ik daarna weer vol energie door. Ik heb dan al besloten mijn route wat te verlengen, aangezien ik kan slapen bij mensen in Obertürkheim, nabij Stuttgart en op 105 kilometer van mijn vertrekpunt.

De landschappen zijn vandaag grotendeels hetzelfde. Heuvels en akkerbouw eisen het uitzicht op. Wat me opvalt is het aantal kraampjes langs de weg waar asperges en aardbeien worden verkocht, echt al tientallen van gezien de laatste dagen. Nog een paar venijnige klimmen verder kom ik aan in Ludwigsburg, wederom een mooie oude stad die bewaard is gebleven. Terwijl ik langs een park fiets rechts van mij en toevallig naar links kijk zie ik tot mijn verbazing een werkelijk enorme residentie. Open voor toerisme heb ik een klein kijkje genomen en mij verbaasd over de perfecte staat van dit paleis.

Met nog een klein stukje te gaan merk ik dat het snoertje van mijn iPhone kapot is, daar moet eerst een nieuwe voor komen.. Gelukkig is zo’n ding tegenwoordig ook in een supermarkt in Duitsland te koop en ik ga weer onderweg richting Stuttgart. De weg ernaartoe mag ik weer de Neckar volgen en is de route dus weer nagenoeg vlak en groen. Eenmaal in Stuttgart aangekomen bewijst het gelijk waarom dit een droomplek is voor schoonvader Gerard. Stuttgart is namelijk Mercedes en Mercedes is Stuttgart. Geen ontkomen aan de fabrieken, bordjes en logo’s. Echt alles hier is Mercedes-Benz. Zo ook de Mercedes-Benz Arena van Bundesliga club VfB Stuttgart, die ik van een afstandje heb bewonderd.

Terwijl bij mij inmiddels de pijp aardig leeg begint te raken fiets ik een dorpje verder naar Obertürkheim. Nadat ik eindelijk de goede weg gevonden heb door alle wegversperringen, ik hoef voor iedereen die in Duitsland geweest is geen uitleg te geven hoe ontzettend knap de Duitsers het iedereen zo moeilijk mogelijk maken tijdens de wegenbouw, kom ik aan in het dorp van mijn eindbestemming. Nog een goeie heuvel in het dorp en ik kom aan bij de familie waar ik de nacht mag doorbrengen.

Ontzettend aardig zijn ze: Frank, Ho Pheng en hun 2 kinderen Inge en Yan die drietalig zijn opgevoed en voor hun tiende al vloeiend Duits, Engels en Chinees spreken. Ik word overladen met eten en drinken en we wisselen leuke verhalen uit, waarbij zijn me vertellen over hun reisavonturen en die van hun eerdere gasten. Hierdoor wordt ook mijn reisdenkniveau weer wat vergroot, door alle manieren van reizen die hun gasten ze de wereld over hebben gebracht. Zo kon je eerder blijkbaar voor een paar tientjes met een cargoschip mee de oceaan over om een continent verder weer verder te reizen. Ongekend. En zo nog vele verhalen meer.

Zo is mijn verjaardag toch anders dan anders, heb ik mij zeker vermaakt en wil ik iedereen ook bedanken voor alle felicitaties op wat voor manier dan ook. Nu lekker slapen, want na deze eerste 700 hoogtemeters zijn de benen weer moe en voldaan. Weer op naar morgen!