top of page
Zoeken
Foto van schrijvermerlekeessen

Dag 42

Bijgewerkt op: 25 jun 2021

Kotor - Rijeka Crnojevica (57 km)


Terwijl ik mijn roes nog niet heb uitgeslapen wordt ik wakker in het hostel van een kamergenoot. Knetter brak en een gehemelte als de Sahara stap ik uit bed op zoek naar water. Gister leek het nog een ontzettend goed plan om zo te genieten van het nachtleven van Kotor, vandaag was die gedachte wat minder aanwezig. Na zoveel water te hebben gedronken dat ik er een klots maag van kreeg, ben ik op de bank gaan hangen om te proberen mijn lichaam iets te ontgiften van afgelopen avond.



Zo rond de middag kon ik genoeg energie vinden om me gereed te maken voor de helse beproeving die me vandaag te wachten stond. De rit was niet al te lang, maar bracht me van zeeniveau in Kotor tot bovenop de berg Lovcén in het gelijknamige nationale park tot een hoogte van 1020 meter. In iets minder dan 20 kilometer vanaf de start.



Nadat ik iedereen in het hostel bedankt en gedag gezegd had en mezelf had opgelegd dat die klim toch moest gebeuren, begon ik de oude stad uit te fietsen. Nadat ik via een rotonde Kotor uit fietste moest ik er direct aan geloven. Een voordeel van zo’n zware lichamelijke inspanning is dat ik direct al mijn afvalstoffen eruit trapte. Het zweet gutste onder me op het asfalt en ik had het heel erg zwaar. Na een paar kilometer, die me al m’n beide bidons water kostte, kwam ik echter in een lekker ritme en had ik de goede cadans te pakken.


Mijn gemiddelde probeerde ik op de 10 km/u te houden en de benen werkten aardig mee. Langzaamaan kroop ik omhoog langs de berg. Eerst een heel stuk ervandaan, waardoor ik weer uitzicht kreeg op zee. Daarna weer helemaal terug en dat bracht me uiteindelijk hemelsbreed niet veel verder dan ik was, echter was ik nu al een aardig stuk geklommen.



De etappe begon eigenlijk pas echt op het moment dat ik de haarspeldbochten moest gaan fietsen. Waar de bergpas in totaal 26 scherpe bochten kent, bevinden zich op dit deel 16 haarspeldbochten op korte afstand, waardoor ik continu neerkijk op de weg die ik daarvoor heb gefietst. De weg is aan de niet-berg kant voorzien van een muur, die zijn beste jaren ook al heeft gehad. De smalle bergpas is krap en wanneer 2 auto’s elkaar moeten passeren is het op sommige plekken passen en meten en vooral niet naar beneden kijken. Gelukkig kan ik onverstoorbaar door fietsen en houden bestuurders rekening met mijn gehannis om die berg op te komen.


Wanneer ik hogerop kom begint het uitzicht steeds mooier te worden. Iedere bocht wordt het imposanter. En zwaarder. Maar vooral indrukwekkender. Als ik na 10 kilometer even stop om mijn benen te strekken en wat Dextro energy eet moet ik mezelf even in mijn arm knijpen. Het uitzicht heeft inmiddels wonderlijke vormen aangenomen. De baai van Kotor ligt voor me en links zie ik in de verte de zee. Wat een plaatje.



Tijdens het fietsen hangen sommige Montenegrijnen die passeren uit het raam of toeteren en zwaaien om me aan te moedigen. In iedere 4e bocht neem ik even een momentje om dit beeld in me op te nemen. Bij één van die bochten staat ook een touringcar vol Duitse toeristen wanneer ik aan kom fietsen. Als een van hen me vraagt waar ik vandaan kom en ik m’n verhaal doe staat de hele bups om me heen en wordt ik overladen met complimenten. En dan weten ze nog niet eens dat ik gisteravond heb doorgezakt met Chris, die nu zijn eigen weg heeft vervolgd.


Ik fiets weer verder en kom zo langzamerhand steeds dichter bij de top. Het begint harder te waaien en het wordt iets frisser, maar het uitzicht is overweldigend en het gevoel dat ik kreeg toen ik verdomme die top in zicht had.. Ik kon na ruim 19 kilometer klimmen en kapot gaan toch ineens nog extra aanzetten, de adrenaline gierde door m’n lichaam. Wát - een - uitzicht.


Kippenvel toen ik m’n fiets parkeerde en aan de rand van de weg ging zitten. Ik dacht zo veel en tegelijkertijd ook helemaal niets. Overweldigend. Het was adembenemend mooi. Een klein halfuur heb ik daar gezeten. De wind suisde langs me heen. De zee in de verte. Kotor als een vage rood witte vlek in het dal aan het water. De bergen groen en grijs en de blauwe luchten. Het gevoel om hier naartoe te zijn gefietst. Fenomenaal. Magisch. Trots.


De rit was echter nog niet af, maar een paar kilometer verder, na nog wat briljante uitzichten, vond ik iets verderop een restaurant waar ik mezelf heb getrakteerd op een lekkere biefstuk met champignonsaus. Daarop kom de maag weer even verder, want na een klein stukje afdalen kreeg ik nog een klim met dezelfde gradatie van 5 kilometer. Die begon nadat ik een klein dorpje in een soort kleine vallei bovenop dit park was gepasseerd. De nieuwe weg liet me weer het onderste uit de kan halen, maar vandaag was zo mooi, dat de fysieke inspanning eigenlijk maar een kleine rol speelde.


De top was weer bereikt en ik had weer ongelofelijke vergezichten. Montenegro is echt waanzinnig mooi. De laatste 20 kilometer bestonden uit afdalen en dat is toch wel heel erg lekker. Het schitterende beeld ging nu in versneld tempo aan me voorbij. Met 50 km/u raas ik naar beneden naar de stad Dubovik. Een stadje met behoorlijk wat sfeer, veel groen en mensen op straat. Mensen zwaaien en knikken me een glimlach toe. Dit land heeft er een fan bij.


Als ik vervolgens de stad uit ben en op weg ga naar mijn eindbestemming Rijeka Crnojevica, kom ik op een pad dat het avontuur van vandaag in z’n totaliteit maakt tot misschien wel de mooiste dag van m’n reis tot nu toe. De afdaling gaat over een pad met uitzicht over een vallei terwijl de zon al aan het zakken is en haar gele gloed daarin laat vallen. Het pad is zo ontzettend slecht dat ik me met deze snelheid moet focussen op iedere vierkante centimeter om niet op m’n plaat te gaan. Maar ja, ik moet ook om me heen kijken dus knijp ik af en toe de remmen in om het paradijselijke Montenegro te aanschouwen.


Waar ik tot nu toe onderweg veel dode slangen op de weg heb gezien, zie ik er vandaag ook twee levend. De eerste is een luipaardslang, dun en hooguit een halve meter lang slingert die de weg af als ik langs fiets. De tweede jaagt me echter de stuipen om het lijf. Zo dik als m’n pols en met een glimmende bronzen huid ligt ie opgerold aan de kant van de weg, ik zie hem pas als ik zo goed als naast hem ben en de rillingen lopen over m’n rug, wat een beest. De snelheid zit er opeens weer goed in.


Na de lange afdaling kom ik Rijeka Crnojevica binnen en vraag ik bij een kroegje naar de camping die ik op Google Maps had gezien. Een colaatje later fiets ik verder en kom ik na een kilometer net buiten het dorp bij een camping aan de westkant van het meer van Shköder, ook wel Jadarsko Jezero genoemd. De camping aan het water en de rand van een bos is perfect. Even snel douchen en terug naar het dorp om wat te eten.


Als ik plaats neem bij het restaurant en met de WiFi verbonden ben, kom ik erachter dat ik geen Nederlands elftal kan kijken in verband met de uitzendrechten buiten de EU.. Als ik uiteindelijk via een livestream van Radio 1 toch kan kijken en een heerlijke risotto met baars nuttig, voel ik me een ontzettend tevreden man. Ook nog even gebeld met Merle, die op Noa heeft gepast bij Nena en Dion.


Als ik even ga plassen kom ik aan de praat met de eigenaar van de bar, die vraagt waar ik vandaan kom. Hele verhalen en een aanbod om morgen bij zijn gezin iets verderop te overnachten later kom ik terug bij de tafel en heb ik de eerste 2 goals gemist. Geen ramp natuurlijk, want de mensen zijn hier zo aardig dat die tijd ontzettend prettig is. Van iedereen een stevige handdruk en een knuffel. Uiteindelijk de wedstrijd afgekeken en Nederland gelukkig alsnog zien winnen. Als ik dan moet afrekenen en de ober, wiens hond trouwens bij me op de tuinbank ligt te chillen, me maar om €6,80 vraagt voor een risotto en 4 biertjes schrik ik me kapot. Blijkt dat ik de biertjes van het huis krijg van de baas. Wat een helden toch hier. Of ik morgen nog terug kom voor ontbijt was ook de vraag, ja tuurlijk was mijn antwoord.


Eenmaal terug op de camping nog even kort Merle slaap lekker gevideobeld en daarna was de koek op. Dit was een dag van jewelste. Pffff wat vet. Dankjewel Montenegro!

190 weergaven4 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Dag 49

Dag 48

Dag 47

4 Comments


Henk Peters
Henk Peters
Jun 24, 2021

. Wat een avonturen en wat een conditie. Het is voor ons leuk om mee te genieten op afstand. Goed te lezen dat je zo veel vriendelijke mensen in de verschillende landen tegen komt.

Nog veel fietsplezier, genieten en goed op jezelf passen.

Groet van Henk en Henny

Like

Diny Vinkenborg-Bosch
Diny Vinkenborg-Bosch
Jun 23, 2021

Prachtig díe bocht van Kotor.Jaren geleden geweest, zoals je het beschrijft lijkt het wel of het gisteren was. Trap hem moar weer an 🍀🍀

Like

Jo Meijer
Jo Meijer
Jun 23, 2021

Wat was dit weer prachtig om te lezen. En wat een schitterende foto's. Succes Bjorn.!!

Like

Jantien Keijzer-Gudde
Jantien Keijzer-Gudde
Jun 23, 2021

Wat een uitzichten. Schitterend.

Like
bottom of page