Mlini - Kotor (72 km)
Heerlijk geslapen en heerlijk wakker geworden op mijn campingplek onder een boom, die de hitte van de dag een beetje temperde. Ik ontbeet met wat ik over had van de bakker van gister en zocht een fijne plek in het gras in de schaduw om mijn verhaaltje over gister te schrijven. Terwijl ik aan het typen ben met een muziekje op komt een Duitse gozer me een bak koffie aanbieden. We raken even aan de praat, hij is met z’n zelf ingebouwde Volkswagen Transporter door Europa aan het rond reizen.
Als ik alles wéér heb ingepakt en heb uitgecheckt vervolg ik m’n reis langs de Kroatische kust. Ik fiets langs de luchthaven van Dubrovnik, die zich daadwerkelijk een kilometer of 25 buiten de stad bevindt. Daarna fiets ik door via kleine dorpjes naar Popovici, waar zich een pareltje der stranden schuil houdt.
De zee en het land ontmoeten elkaar in dit gebied namelijk zonder strand. Enkel hoge kliffen waartegen de zee zijn golven beukt. Toch is daar Pasjaca Beach, te bereiken via een steile afdaling langs zo’n hoge klif met uitzicht op zee. Als ik verder afdaal en door een klein tunneltje in de rotsen de hoek om kom, zie ik daar ineens het strandje. Temidden van hoge muren rots een streep kiezelstrand van hooguit 50 meter lang en 10 meter diep. Er zijn op dat moment 6 mensen die genieten van deze rustgevende en fascinerende plek. Ik trek snel m’n shirt en schoenen uit en duik linea recta de kristalheldere zee in. Het voelt fantastisch en ik blijf nog een kwartier genieten van waar ik ben. Nog één duik en ik begin aan de klim terug omhoog.
Als ik weer boven bij m’n fiets ben en me klaar maak om door te fietsen, hoor ik ineens iets wat ik nog niet eerder heb gehoord sinds ik uit Nederland vertrokken ben: Nederlands. Een gezin komt aan lopen en wat blijkt, ze komen uit Zutphen. Een gezellig praatje en een goede reis gewenst stap ik weer de fiets op. Nog 50 kilometer tot aan Kotor.
Het laatste stuk Kroatië moet ik landinwaarts richting de grensovergang. De laatste klim van de dag van gemiddeld 9% daagt me weer uit, maar kom ik toch vrij gemakkelijk op. Aan de top de eerste grenspost, Kroatië uit. Paspoort wordt gescand en ik mag door. Een paar honderd meter verder de volgende grenspost, Montenegro in. Paspoort wordt gescand, geen vraag om een test, ik mag door. Ik ben nu officieel uit Europa en ben in Montenegro! Sodeju, dat klinkt wel goed.
Een lange afdaling wacht op me en terwijl ik de zwaartekracht het werk laat doen veranderd de omgeving om mij heen. Al snel ben ik bij Herceg Novi waar de zee het land binnen dringt tot aan de baai van Kotor. De baai die de vorm heeft van een T met drie gelijke poten, fiets ik langs over de weg die ze de “Panoramic Roads” noemen. De baai is volledig omsloten door bergen en biedt fenomenale uitzichten. Zo’n beetje de hele waterkant, in ieder geval waar mogelijk, is bebouwd met strandtenten en vakantiehuizen. De Montenegrijnen weten waarmee ze hun geld moeten verdienen.
Als ik in een hoek van de T van de baai kom ga ik met de veerpont over naar de andere hoek. Ik fiets het pontje af, fiets verder strak langs het water en zie een vakantiefietser aan de waterkant foto’s maken. Zo’n foto wil ik ook en wanneer ik stop raken we aan de praat. Kom ik toch zowaar op dezelfde dag nog een Hollander tegen. Chris van 50 uit Brabant met exact dezelfde Giant fiets. We besluiten samen de laatste 12 kilometer naar Kotor te fietsen.
Onderweg stoppen we nog geregeld om een mooie foto te maken, want de omgeving is weergaloos. Het lijkt soms wel een schilderij. Chris weet me te vertellen, vrij logisch achteraf, dat de berg waar we naar kijken dit land z’n naam heeft gegeven. Monte (berg) Negro (zwart), oftewel het land van de zwarte berg. Weer wat geleerd. Als we in Kotor aan komen gaan we op zoek naar mijn hostel dat zich binnen de oude stadsmuren bevindt. Zonder internet, want buiten de EU, vragen we rond en vind ik uiteindelijk mijn slaapplek.
Kotor is nu al mooi en de mensen zijn heel erg vriendelijk, ook onderweg zijn mensen enthousiast als je langs fietst. Ik bel even met Koeslag en fris me daarna op met een douche. Daarna het terras op om wat te eten en een biertje te drinken samen met Chris. Het is gezellig en na een paar biertjes horen we goede muziek iets verderop in de oude stad. Kotor lijkt op Dubrovnik, maar spreekt zowel mij als Chris nu al meer aan door de sfeer en beleving.
We belanden op een pleintje waar een dj staat te draaien en mensen dansen en lekker uit hun plaat gaan. EINDELIJK WEER! We hebben beiden hetzelfde gevoel van euforie om weer een setting als deze te beleven en mengen ons op het plein, dat is aangekleed met boven ons linten met gekleurde paraplu’s. De house muziek beukt er lekker op los en de biertjes smaken er des te beter op. Ergens tijdens die avond besluit ik ook morgen in Kotor te blijven om te genieten van een rustdag en de fijne mooie stad.
Als we aan het einde nog aan de praat raken met de eigenaar van de bar, terwijl om 12u de bar dicht gaat, drinken we er nog een paar met hem en luisteren naar de mafkees met z’n verhalen waarvan we twijfelen of het allemaal waar is. Hij lag namelijk 3 weken coma, heeft contact met Angela Merkel en is de kleinzoon van oud oorlogsmisdadiger Milosevic waardoor hij Den Haag en het tribunaal wel goed kent. In ieder geval een bijzondere snijboon en een beetje sensatie. Als dan echt alles is afgesloten en inmiddels niemand meer op straat is houden ook wij het voor gezien.
Redelijk in de olie plof ik op m’n bed onderin het stapelbed van de slaapzaal waar ook 2 anderen slapen. Ik ben snel vertrokken en kan lekker uitslapen.
Comments