Dag 4

6 mei 2021 | Bad Breisig - Kaub (82 km)

Wat

Een

Dag

Goed rust gepakt in het pension. Paar goede koppen koffie gedronken en goed ontbeten. De zon scheen, dus spullen pakken en hoppa de benenwagen weer in gang gezet. Rond half 11 vertrokken vanuit het mooie Bad Breisig en nog voordat ik het dorp heb verlaten krijg ik de bibbers al in de benen. Politie, normaliter geen probleem, maar in coronatijd zonder vaccinatiepaspoort of iets dergelijks ben ik toch niet zo zeker van m’n zaak. Het blijkt gelukkig een routinecontrole te zijn voor fietsers of de lampjes etc wel werken. Zelfs nog een gesprekje gevoerd met mevrouw de agent waarom ik mijn helm niet op heb (dat doe ik pas als ik een berg zie) en ik kon mijn reis vervolgen.

Holladieyee! Mooie dag de zon schijnt en de Rijn ligt er mooi bij. Bad Breisig laat ik achter me en ik fiets iets van de Rijn af door de weilanden wanneer ik in een boom naast het fietspad een buizerd zie zitten die blijkbaar niet zo bang is. Mooi gezicht. Wanneer ik een paar honderd meter verder ben gefietst schieten er ineens 2 reeën over het fietspad, waarvan er 1 blijft staan en me recht in de ogen kijkt tot ik op een meter of 20 afstand ben en het beestje wegsnelt in de bossen. Reeën zijn me niet onbekend maar om zo oog in oog te staan met zo’n dier blijft speciaal.

Op dat moment fietste ik nog op rozen. Het dorp Andernach was het volgende op mijn route en was het waard om te zien. Via het fietspad langs de spoorlijn onder viaduct kwam ik er binnen en veel monumentale stadsgeschiedenis kwam me tegemoet. De zon was sterk aanwezig en de zin om verder te fietsen evenzeer.

Nabij Urmitz heb ik me vervolgens gewaagd aan Duits supermarkt brood. Zo dun en klef als roggebrood was het met veel kaas en kipfilet nog enigszins te verorberen. Een degelijke bodem was er wel weer mee gelegd. Gelukkig, want die bleek later nog goed van pas te komen.

Eenmaal aangekomen bij Koblenz was het niet helemaal wat ik me erbij had voorgesteld. De grote steden van gister lieten een betere indruk achter. Daarbij kwam ook nog dat het begon te miezeren toen ik de stad uit reed. Miezer kunnen we hebben, was toen nog de gedachte. Echter de druppels werden groter en vielen met grotere regelmaat uit de grijze lucht. Nog maar 40 kilometer te gaan.

De singer-songwriter diep in mij verscholen begon wat te bedenken en kwam met het volgende om de gedachtegang van dat moment te duiden:

Ik was vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik was vandaag zo vrolijk, met de nadruk op WAS.

Geen korte hevige of plaatselijke buien dit keer, nee lekker druilerige langzame regen die je doordrenkt met kou. Goed idee Meijer zo’n fietsreis beginnen in mei! Je begrijpt, dat cynische lachje dat ik eerder had toen ik bedacht dat dit er ook bij hoort was nu ver te zoeken.

Gelukkig kwam door de dorpen Boppard en Oberwesel het positieve weer in m’n koppie terug. Vanochtend trouwens een appje van pa in de familieapp: vandaag op naar de Loreley. Ik reageren met een paar duimpjes terwijl ik eigenlijk geen idee had wat ie bedoelde. Kom ik in Sankt Goarshausen aan de praat met een jonge gozer die m’n bidons heeft gevuld met water. Hij vertelt me over de Loreley, de plaatselijke trots, of rots zou je ook kunnen zeggen. Wel 132 meter hoog en voor de gemeenschap reden genoeg om een camping, restaurant, café en ga zo maar door te vernoemen naar deze rots.

Ik vervolg mijn etappe en passeer de Loreley die in de regen op mij niet een verpletterende indruk achter laat. Vervolgens kom ik in Kaub, 5 kilometer voor mijn einddoel en zie ik midden in het dorp Benno’s Truck Stop. Tegenover een prachtig kasteel genaamd Burg Pfalzgrafenstein, gebouwd als tolstation, middenin de Rijn. Nog even een colaatje scoren voordat ik een beschutte plek ga zoeken om mijn tent op te zetten was de gedachte. Met Benno kom ik aan de praat over mijn reis, het klote weer en hoe ik volgens hem mijn route het best kan afleggen. Terwijl ik na het leuke gesprek voort maak naar m’n fiets komt de oude biker achter me aan vraagt waar ik ga slapen, waarop ik antwoord dat ik nog geen idee heb. “Komm zurück drinnen” hoorde ik hem zeggen en ik kreeg een al een voorgevoel.

Benno, de held, pakt z’n sleutelbos uit z’n leren jack en haalt er een sleutel af. Hij had een vakantiehuis vrij, geen luxe, maar met een bed, douche, keuken en koude flessen weizen. Ongekende luxe als je het mij vraagt. Nog even de stoppen in de meterkast omgooien bij aankomst en ik mocht er vannacht gratis overnachten was z’n aanbod. Wat een goedheid. Ik wens Benno alle goeds, van deze geste ga ik vanavond genieten en later nog vaak met grote glimlach aan terug denken. Mijn dag is plotsklaps veranderd in een dag die ik niet snel meer vergeten zal. Benno, bedankt maestro!