Krupa - Lozovac (76 km)
Mijn tent is weliswaar “Fresh & Black”, oftewel koel en donker, maar tegen deze zon is hij niet opgewassen. Rond 8u komt de hitte me wakker maken. Als ik de tent uit wil gaan om te plassen, zie ik dat ik wordt omgeven door een grote kudde geiten die de bosjes kaal eten en hun herder die toezicht houdt en zijn kudde na een klein kwartier verder de vallei in dirigeert. Aangezien de hitte nu toch al aanwezig is, besluit ik om na mijn ontbijt mijn spullen te pakken en te gaan fietsen. Terwijl ik mijn spullen pak en ik al waternat ben van zweet (wat me doet denken aan een avond Lowlands) zie ik de wandelende Tsjech van gisteravond bovenaan de weg naar me roepen en wuiven. Toevallig is het niet door de beperkte keuze aan wegen in dit gebied, wel leuk om hem weer te zien, al is het van afstand.
Als ik mijn tweewieler weer in beweging heb gekregen in de verstrengelende hitte, moet ik er direct aan geloven. Aangezien ik onderin de vallei heb gekampeerd, moet ik nu de lange weg omhoog trotseren. De benen nog gevoelig van gister, maar door de inspanning van de klim zijn ze weer warm en klaar voor de kilometers die komen gaan.
Ik fiets richting Ervenik via Kastel Zegarski. Wegen nieuw aangelegd met, zo geven borden aan, gefinancierd geld vanuit de Europese Unie. Elke stukje nieuw asfalt krijgt hier zo’n vermelding, een fenomeen dat ik in Slovenië ook al tegen kwam. Zo gestructureerd als in Nederland is het echter nog niet, soms houdt het asfalt ineens op en ben ik weer aan het ploeteren over wegen van gravel en puin.
Over die wegen kom ik veel slangen tegen, helaas allemaal zo plat als een dubbeltje, tot ik ineens een donkerbruine sliert zie weg slingeren over de weg. Op een aantal meter afstand kronkelt de iets meer dan een halve meter lange slang de weg over. Een rilling over m’n rug als ik besef wat ik heb gezien, de slang is blijkbaar een beest dat mijn brein dat gevoel geeft. Hetzelfde uiterlijk qua huid en dezelfde blik als een komodovaraan (prehistorisch, imponerend en onverstoorbaar) ben ik niet geheel op m’n gemak mocht zo’n beest in mijn buurt komen.
Door de drankjes van gisteravond, de zon die mijn lichaam aanzet tot verkoeling en de factor hoogtemeters, ben ik al gauw door mijn 2,5 liter water heen. Ik vrees voor een periode van enorme dorst, aangezien de regio zich voordoet als dunbevolkt en slecht bewoonbaar. Tot ik plots, als een oase in de woestijn, een stel mannen zie zitten onder een overkapping aan een schuur. Te midden van hooguit een tiental verlaten huizen bevindt zich in die schuur een winkeltje met achter de kassa een lieflijke mevrouw met de uitstraling van ma Flodder. Echt in the middle of nowhere kan ik dus toch mijn bidons gevuld krijgen en neem ik gelijk een energiedrank en snack mee om de vrouw van wat extra inkomsten te voorzien. Als ik weg fiets beginnen de mannen, allen vergezeld van Karlovacko pils, te klappen en joelen. Een aanmoediging die ik breed grijnzend kan waarderen.
Wat volgt is een lange tijd fietsen door niemandsland, om uiteindelijk via Kistanje aan te komen aan de rand van Nationaal Park Krka. Het onherbergzame binnenland maakt plaats voor een omgeving die lijkt op die van Plitvice. Veel groen ondanks de hoogteverschillen en direct een klim die ik moet beslechten. Wanneer ik daarna aan kom in Skradin, een havenstadje met boulevard aan de rivier Krka die vanuit het park uitstroomt in de Adriatische zee, is de weg afgesloten vanwege een race evenement. Nadat ik heb nagevraagd of er geen boot is die me naar de overkant kan brengen (die er dus niet is) besluit ik dan maar op te gaan in de menigte, een biertje te bestellen en uiteindelijk mezelf zo dicht mogelijk bij het punt te krijgen vanwaar ik mijn route kan voortzetten.
De weg van de race is mijn enige toegang tot Lozovac, mijn plaats van bestemming bij de entree tot Nationaal Park Krka. De race, een officieel FIA evenement, is genaamd Hillclimb Monsters Skradin en ondanks dat ik 4 uur geduld moet hebben tot de weg weer is vrijgegeven, vermaak ik me prima. Ik weet tussen de barricaden door te glippen tot tientallen meters van de start en zie daar de ene na de andere oorverdovende vierwieler passeren die gaat beginnen aan z’n dodemandsrit. De race ligt immers tussendoor nog een uur stil nadat een coureur zijn bolide de vangrail in heeft gestuurd en de brandweer hem de auto uit heeft moeten knippen.
Als de laatste klasse auto’s, een soort formule 1 wagens, zijn trainingsrondje heeft kunnen doen om klaar te zijn voor de wedstrijd morgen, is het wachten tot elke auto de weg terug heeft afgelegd. Samen met mannen van de organisatie, die me op de hoogte houden van de ontwikkeling, en de politie die het wel kunnen waarderen dat een gozer uit Nederland op de fiets mee geniet van het festijn, wacht tot de weg vrij is om vervolgens zelf de klim af te leggen.
In 1 minuut 28 seconden (de snelste trainingstijd) ga ik het niet redden, maar de inmiddels ondergaande zon die over Skradin valt en een oranje en paarse gloed over mijn uitzicht legt maken de klim geweldig mooi. Terwijl mensen van de organisatie me al toeterend en aanmoedigend passeren trap ik mezelf een weg omhoog. Tijdens de laatste kilometers videobel ik nog even met wat kameraden die samen aan de pils zitten. Als het vervolgens razendsnel donker wordt vindt ik dan eindelijk mijn camping in Lozovac. Rond half 10 heb ik mijn plek gevonden en zet ik mijn tent op. Een snelle zeer welkome douche na 2 dagen lang zweten doet me goed, waarna ik m’n slaapzak op zoek en weer snel in slaap val. Morgen een mooie lange dag voor de boeg, met ‘s ochtends een bezoek aan Nationaal Park Krka. Zin aan.
Comments