Jezerce - Krupa (104 km)
De dag na Plitvice National Park. Heerlijk geslapen in m’n appartement op een tweepersoonsbed, ongekende luxe. Ik mag aanschuiven voor het ontbijt. Broodjes, roerei, verse jus en koffie. Heerlijk. Daarna nog een keer douchen en mijn gewassen kleren weer in de tas proppen. De tour kan weer worden voortgezet.
Door het binnenland van Kroatië ga ik zuidoostwaarts en fiets ik over regionale wegen die op en af gaan. Het landschap is in deze regio nog groen, maar wordt naarmate ik verder fiets al droger en meer dor. Nadat ik de plaats Korenica ben gepasseerd laat ik de bossen achter me en begeef ik me in een gebied met uitgestrekte weilandschappen omgeven door heuvels en boerderijen met geiten en schapen. Wederom elke boerderij voorzien van vastgeketende waakhond die alarm slaat als ik langs fiets.
Op en af fiets ik verder via Grabusic naar Udbina. De zon die hoog aan de hemel staat laat zich flink voelen met temperaturen tegen de 30 graden en geen enkele beschutting op de kale vlaktes om mij heen. Ik kom amper dorpen tegen en zweet me te pletter. Mijn watervoorraad gaat er al vrij snel doorheen en als ik Bruvno en Deringaj ben gepasseerd kom ik aan bij het stadje Gracac, waar ik een klein supermarktje vind voor water, een paar mueslirepen, een ijsje en avondeten.
Wat me opvalt is de ongekende hoeveelheid leegstaande, verlaten en onafgebouwde huizen en gebouwen. Ik zit dan al op 80 kilometer, maar besluit nog even door te fietsen aangezien ik goede benen heb en ik nog maar 1 klim verwijderd ben van een lange afdaling. Die ene klim is er wel één om u tegen te zeggen. Ruim 5 kilometer afzien en het landschap zien veranderen van nog enigszins groene begroeiing naar dor land waar alleen nog prikkelstruiken groeien op rotsachtige grond.
De afdaling die volgt is er een die me wel kan bekoren na de vele kilometers die ik al in de benen heb. Vanaf de top kijk ik een bruine vallei in met een slechte weg vol haarspeldbochten naar beneden. Ik ga in volle vaart en ga alleen in de remmen om af en toe een foto te maken van het schitterende uitzicht over de vallei. Als ik achterom kijk zie ik de zon zakken richting de berg die ik zojuist overwonnen heb.
Op zoek naar een plek om te slapen vraag ik me inmiddels af waar ik dat moet gaan doen. Ik zie geen plek waar ik me vertrouwd genoeg voel om m’n kamp op te slaan. Tot ik een heel klein dorpje beneden in de vallei doorkruis en ik bij het laatste van de paar huizen die het dorp bevat een paar mannen zie zitten. Ik vraag of ze me kunnen adviseren en ik wordt bijna van mijn fiets getrokken om een wijntje mee te drinken.
Bij toeval zat ook een Tsjechische wandelaar, die van Brno naar Istanbul loopt, ook tussen het gezelschap van 4 mannen en hij is mijn tolk voor de verder gebrekkig Engels sprekende Kroaten. Er wordt hevig doorgeschonken met de wijn en ook de slivovitsj komt op tafel. Na een lange dag van al 95 kilometer fietsen komen deze versnaperingen wel binnen. Als ik de mannen vraag naar de situatie op de Balkan krijg ik het antwoord dat standaard is op soortgelijke vragen: “vraag maar niet, het is te gecompliceerd”, om vervolgens te luisteren naar een betoog van een kwartier waarvan ik m’n best moet doen om de context te begrijpen. Het onderwerp ligt zeker bij deze generatie mannen nog gevoelig en roept ook een bepaald fanatisme op dat daarvoor nog niet aanwezig was bij de zo royale Kroaten.
Als ik ook van de huisgemaakte worst en schapenkaas heb geproefd en wel 5 glazen wijn en evenzoveel slivovitsj verder ben zie ik mijn Tsjechische lotgenoot iets heel verstandigs doen. Hij zet z’n glas op kop als de vrijgevige mannen weer willen gaan schenken. Ik volg snel z’n voorbeeld en stap, na de mannen te bedanken middels een omhelzing van wederzijds genoegen elkaar te ontmoeten, weer op de fiets.
Op advies van de mannen vervolg ik de afdaling richting een klein riviertje verderop in het dal. 9 kilometer afdalen zonder angst, de alcoholische versnaperingen hebben z’n effect. Als ik het water heb gevonden is het inmiddels al half 9 en ben ik helemaal gaar. Met 104 kilometer trappen in de benen zet ik snel mijn tent op in een weiland aan het water en val ik binnen no-time als een blok in slaap. Wat een dag.
Mai, wat een dag! Geweldig❤️