Dag 32

Plitvice National Park (hike)

De dag begon voor de verandering vroeg. Nog voor de wekker zich kon laten horen hadden de zonnestralen die mijn kamer binnenvielen me al gewekt. Het was half 8 en ik besloot me maar klaar te gaan maken om op tijd het park te bezoeken. Na een goed ontbijt met broodjes, koffie en melk en het inleveren van mijn vuile was, was ik rond kwart over 9 klaar voor vertrek.

Het ticket dat ik gisteravond online had gekocht, verplichte me om 10 uur in het park te zijn. Na een wandeling door het bos van een half uur, kwam ik aan bij ingang 2 van het park. Waar in het hoogseizoen en zonder corona normaliter 10.000(!) toeristen per dag dit park bezoeken was het er nu een stuk rustiger gelukkig. Ingang 2 werd online aangeraden om de grootste drukte te vermijden.

Na mijn ticket te hebben gescand kreeg ik uitleg over de opties om het park te bezoeken en ik liet me vertellen dat ik me eerst het best met een bus omhoog kon laten rijden, dus zat ik 2 tellen later in de bus die op het punt stond te vertrekken. Over vergelijkbaar smalle paden als die ik had gefietst scheurde de bus omhoog. Af en toe kon je door het bladerdek al een glimp opvangen van het natuurschoon dat ik ging aanschouwen.

Als eerste de bus uit en het op houten palen gebouwde pad over het water op. Gelijk begint het prachtige gebied indruk te maken met het azuurblauwe water en het groen van de bebossing en beplanting in oneindig verschillende vormen en maten. Het houten pad leidt langs de 16 verschillende meren die met elkaar verbonden zijn via watervallen. De één nog indrukwekkender dan de ander.

De meren verschillen in hoogte van 5 tot bijna 80 meter. Overal om me heen stroomt water. Zo ontzettend helder, zoiets heb ik nog nooit gezien. Soms moet ik mezelf even wakker schudden als ik weg droom in gedachten over dit wonderschone paradijs. Het is ook nog eens heerlijk weer, 24 graden en zonnig. Heerlijk bij het water en soms verkoeling als de bomen de paden overkoepelen.

Als ik uiteindelijk deel 1 van het park heb bewonderd, kom ik aan bij een boot die me het grootste meer over brengt. Aan de overkant kan ik genieten van lunch, wat ik doe met een cheeseburger en een biertje. Vervolgens mag ik door via een net zo magistraal pad en geniet ik intens van dit wonder van moeder natuur. Vlak voordat ik het einde nader kom ik aan bij de “Big Fall”. Een gigantische muur van travertijn, de kalksteen die dit park kenmerkt, van 79 meter hoog waar het water zich sierlijk en verpletterend tegelijk vanaf laat stromen. Adembenemend.

Het zegt genoeg dat ik mijn foto’s moet terug kijken om alles wat ik heb gezien in chronologische volgorde te krijgen. Ik viel van “wooww” in “pffff” en andersom. De paden leiden over het stromende water en langs de watervallen waardoor ik soms de verkoelende nevel voelde. Voor het eerst deze reis vind ik dat de beelden eigenlijk al voor zich spreken en alle superlatieven die ik hierop los laat slechts een marginale toevoeging zijn van wat het oog te zien krijgt. Genieten.

Ik ben ontzettend onder de indruk van wat ik vandaag heb mogen zien. Echt onwaarschijnlijk mooi. Ja, nu doe ik het weer, die superlatieven. Man man, kan ook niet anders. WANT DIT WAS ZO, ZÓ MOOI!

De terugweg naar het appartement loop ik met muziek op door het bos mee te fluiten en te zingen tot ik terug ben. Eenmaal bij het huisje laat ik de indrukken even bezinken en loop ik nog eens alle foto’s na. Ik besluit maar even wat oefeningen te doen om de laatste energie kwijt te raken en geniet daarna nog van de zon.

Net na 6en schuif ik aan voor wederom een lekkere maaltijd, dezelfde borrelplank en slivovitsj vooraf. De mixed meat met gegrilde groenten als hoofdgerecht deze keer en een ijsje na. Na het eten nog een klein biertje mee voor in de zon, waarna ik eerst met Merle en daarna m’n ouders belde om de dag mee af te sluiten. Morgen weer een dag flink trappen, dus ik ga op 1 oor en hoop dat die mooie beelden nog een keer voorbij komen. Ajeto