Kraljevica - Kompolje (79 km)
Ja daar was het weer, het goede gevoel om op pad te gaan. De zonnestralen en het kleine zee briesje kwamen me al tegemoet de tent in. Alle signalen stonden op groen. Nog even snel douchen en ontbijten, dan snel spullen pakken en gaan. Toen ik terug kwam van het douchen had ik ineens nieuwe buren, een (alleen voor hun leeftijd) bejaard stel dat met de camper rond trok en vroeg of ik zin had in koffie. Altijd natuurlijk. Alles snel ingepakt en gezellig een bakkie mee gedronken.
Toen ik wilde vertrekken kwam ineens de andere buurman met z’n hondje langs lopen en duwde me een briefje in m’n handen. Hij en z’n vriend nodigden me uit voor “een wijntje” bij hun camper die avond en ik hoefde niet weer in de tent te slapen stond er in het briefje. Ik stond perplex en heb zonder vriendelijk te bedanken de fiets gepakt en ben vertrokken. Na het uitchecken bij de receptie was ik dan eindelijk weer met goede zin onderweg om mijn reis te vervolgen.
Aangezien ik aan zee was en ik land inwaarts ging, wist ik al dat me de nodige hoogtemeters te wachten stonden. Direct nadat ik de camping verliet moest ik er aan geloven, gelukkig waren de benen weer fris. De navigatie app Komoot stuurde me direct weer een weg op waar ik me de voorbije fietsdagen aan had geïrriteerd. Wegen vol puin en scherpe stenen, zwaar fietsen en geheid kans op lekke banden. Dus ik koos ervoor om na een paar kilometer de regionale weg langs de kust te nemen en die beviel me uitstekend.
Ondanks dat er af en toe een toeterende aso voorbij kwam vliegen, was de weg perfect om op te fietsen en hielden de meesten gewoon rekening met mij als medeweggebruiker. De uitzichten waren fenomenaal. Op de dorpen aan zee met witte huizen en rode daken. De dorre natuur aan de kustlijn en het eiland Krk dat een kilometer of 40 ongeveer parallel loopt aan het vaste land.
Via Crikvenica en Novi Vinodolski fiets ik richting Senj, om daarvoor bij Klenovica linksaf te gaan de bergen op. Even daarvoor een korte stop gehouden voor een broodje en een energiedrankje. Eenmaal de afslag genomen kom ik er al snel achter dat het weer een helse beklimming is. In de volle zon, geen beschutting. Het zweet gutst me aan alle kanten m’n lichaam uit. Binnen no-time heb ik 3 bidons leeg. Ik werk mezelf naar boven en ben blij met de manier waarop. De kracht is er weer en ik kan, hoe tergend langzaam zo’n beklimming ook gaat, de hoogtemeters prima verteren.
De klim begon op 40 meter boven zeeniveau en na 5 kilometer zat ik op 450 meter. Het uitzicht werd er nog mooier op en daar heb ik even van genoten. Wat volgde was minder genieten. De weg hield op geasfalteerd te zijn en via een landweggetje langs een verlaten dorp met 5 huizen moest ik nog zeker 150 meter klimmen in 8 kilometer. Terwijl ik de krachten net zo hard weg trapte in het puin als om vooruit te komen, kwam ik gestaag vooruit. Terwijl ik al eerder een felgroene hagedis de weg over zag steken, was het nu de beurt aan een slangetje van een centimeter of 20 die ik bijna overreed. Gelukkig kon ik hem net ontwijken.
Eenmaal weer het asfalt bereikt kwam ik op een weg met geweldige vergezichten. Rechts over de zee en Krk, links over glooiend heuvellandschap met de begroeiing van een mediterraan klimaat. Terwijl ik om heen zit te kijken zie ik in de verte een enorme schaapskudde grazen onder een paar (en tot nu toe de enige) windmolens.
Naarmate ik dichterbij kom wordt ik ineens bedreigd door 5 enorme bruine Pyrenese berghonden. Fantastisch mooie beesten, maar getraind om hun kudde te beschermen en ik hou me gedeisd tot de herder aansnelt om zijn honden in het gareel te houden. Na een paar keer roepen snellen de honden weg om weer hun plek in te nemen rond de kudde. De hele scène is ontzettend imponerend. De schaapskudde, de honden, de herder en dat allemaal in dit landschap. Geweldig.
Als ik door fiets zie ik op mijn navigatie dat ik zometeen richting noordoosten ga, dus nog een laatste blik op de zee en ik fiets langs een klif met vangrail rechts en een muur van rotsen links de weg omhoog, de laatste klim en ik ben op hoogte van het binnenland. Aan de top staan 2 agenten te surveilleren, maar ik mag mijn pedalen in gang houden gelukkig.
De laatste 20 kilometer en ik begin trek te krijgen. Al sinds ik de weg langs zee verliet en begon aan de beklimming heb ik geen tankstation, winkel of iets dat daar op lijkt gezien en de weg door het Kroatische binnenland stemt mij ook niet echt hoopvol dat dat daar snel verandering in komt. Een lange weg rechtzodiegaat met aan beide kanten huizen met bijna allemaal een marktkraampje met honing en kaas. De meeste mensen hier zijn boer en leven van de akkerbouw en een beetje vee.
Ik begin voor het eerst deze reis de hoop een beetje te verliezen, maar fiets op aanraden van een vrouw, die me langs de weg ziet staan terwijl ik op zoek ben naar een plek op de kaart voor een hotel of iets dergelijks, door naar Otocac. Een klein stadje met 6000 inwoners zegt ze in het Duits, daar kun je vast iets vinden. Terwijl ik daar bijna moet zijn kom ik ineens langs die lange weg door een dorp van 20 huizen met een mini-market en daaromheen een grote groep mannen die na een dag werken samen komen om een biertje te drinken. De kratten hoog opgestapeld tegen de gevel en overal peuken en flessen bier.
Ik waag het erop en ga de winkel binnen om mezelf in ieder geval te voorzien van wat te eten. Dat lukt alleraardigst en als ik buiten kom zijn de mannen reuze geïnteresseerd in wat ik hier in godsnaam doe. Als ik ze uitleg dat ik van Nederland naar Athene fiets en nog een slaapplek zoek zijn ze allemaal onder de indruk en krijg ik een slaapplek aangeboden bij een van de boerderijen een paar honderd meter terug.
Zo lig ik hier, in m’n tentje, voor een trekker naast de kapschuur. Achter me een stukje moestuin en de heuvels van het binnenland. Een fijne plek om te slapen en weer ontzettend aardige behulpzame mensen. Snel uitrusten want de dag heeft me weer moe gekregen. Morgen richting Plitvice National Park. Schijnt wonderbaarlijk mooi te zijn. Ik ben benieuwd.
Comments