Sapjane - Kraljevica (53 km)
De dag begon mooi daar langs de regionale weg in Kroatië. Ik deed de tent open en zag een helder blauwe lucht en stralende zon. Ik bleek te zijn beland in een insecten paradijs. Het mierenhol waarop ik was gaan slapen was iets minder grappig, maar de variëteit aan kleurrijke vlinders maakte het een mooie plek om wakker te worden en me onderdeel te voelen van de serene natuur om mij heen.
Tamelijk laat, zelfs voor mijn doen, ging ik onderweg naar de Kroatische kust. Mijn benen zijn de laatste dagen niet wat ik van ze gewend ben. Ze zijn zwaar en de spieren doen zeer. Vandaag een gelukkig niet al te lange etappe, maar wel met een paar venijnige klimmetjes. De eerste begint gelijk na de start en na een paar kilometer ben ik alweer zeiknat, maar nu gelukkig niet van de regen.
Daarna volgt een lange afdaling, in hoogtemeters althans, want aan een klimmetje zo nu en dan ontkom je hier niet. Via Lipa, Skalnica en Viskovo kom ik uiteindelijk aan bij Rijeka, dat ik van bovenaf aan zee zie liggen en na een gesprek met een bouwvakker, terwijl ik van het uitzicht geniet, binnen fiets middels een steile afdaling. Midden door de woonwijken daal ik af en kom ik steeds korter aan zee. Alles is hier kort op elkaar gebouwd en van enige structuur is absoluut geen sprake. De wegen zijn steil en smal, lopen kriskras door de wijken en strak aan de huizen. Meermaals moet een chauffeur zijn bolide draaien om een ander toegang te verschaffen te passeren.
Als ik precies halverwege de etappe van vandaag ben, kom ik aan bij qua ligging een van de mooiste voetbalstadions ter wereld. Stadion Kantrida van HNK Rijeka ligt pal aan zee en een van de lange tribunes is gebouwd tegen de rotsen. Zonder je best te doen schiet je een bal het water in vanaf het veld en de spelers kunnen gelijk na de wedstrijd op zoek naar een strandbedje om bij te komen. Een schitterende plek om een balletje te trappen dus.
Ik vervolg mijn weg door Rijeka en het voelt prettig om weer in een stad te zijn. Rijeka is deze mooie vrijdagmiddag vol leven en op iedere uithoek van de straten zitten de terrassen vol met mensen. Het verkeer is chaotisch en dus moet ik goed opletten. Een irritatie hier en daar bij mijn medeweggebruikers leidt tot wat handgebaren over en weer, waar ik uiteindelijk om moet lachen. Leuk om me weer even mee te laten slepen en druk te maken om het chagrijn van een ander.
Iets minder leuk is de klim die me vanuit Rijeka richting het oosten moet brengen. Door de stad, die me positief verrast, werk ik de combinatie van mezelf en mijn bepakte fiets van bijna 120 kilo met verzuring in de benen omhoog. Tijdens het kapot gaan zie ik een stad vol kolossale gebouwen in allerlei kleuren. Alles doet oud en verweerd aan, maar heeft ondanks het achterstallige aanzicht wel de charme van een kustplaats. Hier is mij voor het eerst duidelijk dat ik me in een ander klimaat bevindt.
Eenmaal Rijeka uit wordt mijn etappe alsmaar zwaarder. Nadat ik een agglomeratie van Rijeka ben gepasseerd moet ik een weg omhoog waardoor het lachen me vergaat. Op een bordje staat 22% en mijn navigatie zegt 3 kilometer tot de volgende afslag. Een omweg is er niet, deze moet ik nou eenmaal fietsen. Al zigzaggend en vloekend fiets ik over de weg. Halverwege een korte stop om op adem te komen. Pleur ik nadat ik door wil fietsen en m’n schoen niet in de trapper kan klikken met fiets en al een paar meter naar beneden in de bosjes langs de weg. Mezelf afvragend waar ik in vredesnaam mee bezig ben, hijs ik mezelf weer omhoog en hang de fietstassen terug op m’n fiets die ik tegen moet houden anders rolt ie achterover de helling af. Ik werk mezelf uiteindelijk met de laatste krachten tot aan de top en heb mijn eigen woede omgezet in wilskracht die verdomde klim te beslechten. Uit het pintje van m’n kleine teen moest het komen, maar het lukte.
Nog een kilometer of 15 te gaan tot aan mijn bestemming camping Ostro. Een hele mooie afdaling leidt me via Bakar om de baai van Bakar, richting Bakarac. Nog één keer klimmen naar Kraljevica. Eenmaal daar voorbij vond ik dan eindelijk de camping. Een machtig mooie plek met uitzicht op zee is nog vrij en ik zet mijn tent op, neem een fantastisch fijne douche om op te frissen en ga dan op zoek naar eten.
Mijn tent bevindt zich op een A-locatie op deze mooie camping. 30 meter van een strandtent voor een drankje en 50 meter van een restaurant waar ik m’n honger stil met een cheeseburger, een bord met gegrilde groenten en kip en een schaal friet. Op het moment dat ik m’n eten op heb komt een Tsjech-Slowaaks stel voorbij waarmee ik zonder dat ze een woord Engels of Duits spreken aan de praat raak en ze schuiven gezellig aan voor een biertje. Met handen en voeten en Google Translate maken Miro, Petra en ik het heel gezellig en een paar biertjes later wordt ik uitgenodigd om een zelfgestookte sljivovica te proeven bij de camper. De 55% is nog best lekker ook, maar de ontzettend vrijgevige Miro schenkt vrolijk door (mij iedere keer een dubbel zo grote portie als z’n eigen beker) en ik weet mezelf te redden van enorm dronkenschap en keer na een uitgebreid dankjewel en een knuffel ietwat lichter in m’n hoofd terug naar m’n tent.
Helemaal gesloopt kom ik aan bij de tent. Tijdens het eten al bedacht dat ik op deze camping in ieder geval een nacht extra ga blijven. Mijn lichaam en geest hebben even rust nodig na 4 weken onafgebroken nieuwe indrukken op doen en mijn benen om een uiterste inspanning te vragen. Even herstellen en genieten op deze mooie plek aan de Adriatische zee. Fijn vooruitzicht.
Comments