Dag 24

Tolmin - Sistiana (80 km)

Na een paar boterhammen voor ontbijt in het hostel maakte ik me klaar voor vertrek naar de Italiaanse kust. De eerste echt mooie dag sinds 2 weken en dat straalde er vanaf bij iedereen. Zo ook bij mij.

Vanwege een tip van de hostel eigenaresse sla ik in Tolmin bij het enige verkeerslicht van de stad linksaf. De weg leid me terug naar de Soca rivier waar in deze stad meerdere festivals worden georganiseerd waar mensen vanuit de hele wereld op af komen en gezien de plek kan ik me dat wel voorstellen. Het begint bij mij nu ook al te kriebelen. Zoveel zin in een feestje.

In de zon fiets ik langs die o zo mooie rivier met z’n mooie kleur verder door het landschap dat ik nu eindelijk kan bewonderen zonder dat er wolken boven hangen. Hoewel ik mij nu besef dat dat beeld het mystieke aan het plaatje gaf, is de natuur in de felle zon ook echt schitterend. Als ik na het eerste dorpje Modrej weer even voorover moet hangen om niet achterover te vallen kom ik op een weggetje waarvandaan ik het dal mooi kan overzien. Overal werd gras gemaaid en die geur, de fijnste die ik ken, hing heerlijk in de lucht.

Bij Kanal leg ik mijn zonnepaneel in de zon achterop m’n fiets en zitten 6 pensionado’s in de zon wijn te nippen en krijg ik een enorm “Bravooo” als ik vertel dat ik vanuit Holanda naar Athena fiets. De weg vervolg ik langs de Soca en een oude spoorlijn waaraan veel industrie is gebouwd aan de andere kant van het water.

Vervolgens kom ik op een heel mooi aangelegd fietspad van een kilometer of 10. De ene keer kort aan het water, het andere moment er tientallen meters boven fietsend. Dat geldt eigenlijk voor de hele dag, terwijl ik naar zee fiets en uiteindelijk lager eindig dan ik begon, maak ik toch nog 1170 hoogtemeters door continu heuvel op en af te fietsen.

Plots stopt het fietspad waarmee ik via een brug de grens van Italië zou moeten passeren. Er ligt al wel een pad, maar dan met gebroken puin en modderpoelen van de regen van de afgelopen tijd. Ik besluit toch een poging te wagen bij de brug te komen, maar die hebben ze volledig afgesloten en ik kan dat hele klere eind weer terug en een kilometer of 8 om fietsen via wegen die niet aangelegd zijn om te fietsen. Ongemerkt passeer ik wel de grens en ben ik in Italië. Gelijk beland ik op een landgoed met een wijngaard wat privé eigendom is, maar de landbeheerder is zo aardig om me de weg te wijzen en veel geluk te wensen.

Na een paar kilometer kom ik aan in Garvizio. Een stad gelegen op de grens met Slovenië en daar Nova Gorica wordt genoemd. Een paar dagen geleden was hier nog de Giro d’Italia gepasseerd en dus bestel ik van een roze menukaart een lasagne bolognese om je vingers bij af te likken. Al at ik wel netjes met mes en vork natuurlijk.

Vanaf daar restte me nog 28 kilometer fietsen tot aan Sistiana. Met alleen nog maar regionale weg en de Italianen die terug kwamen uit het werk, werd het een stuk drukker op de weg dan ik gewend ben en de Italianen en hun rijstijl.. Ze rijden zoals ze voetballen: gepassioneerd en nietsontziend. Dan zeg ik het netjes. Idioten op de weg zou hier in een week een paar seizoenen beeldmateriaal kunnen opnemen. Voordeel is wel, als ik een auto aan hoorde komen wist ik zeker dat het niet bij één auto bleef, er was altijd wel een Italiaan die meelifte op de bumper van z’n voorganger.

De laatste heuvels waren pittig na een lange dag fietsen, maar de heerlijke zon, een klein briesje en de geur van de zee die ik inmiddels kon ruiken gaven me de energie om er nog een sprintje uit te trekken. Bij het zien van de zee kwam er een nieuwe vlaag van trots in me op. Een nieuw hoogtepunt bereikt. De Golf van Triëst, onderdeel van de Adriatische Zee. Ik vond de camping en zette snel m’n tent op, ging douchen en kocht een paar biertjes. Die nam ik mee naar een plek hoog boven de baai van Sistiana, vanwaar ik prachtig uitzicht had over de Golf van Triëst en in de verte weer het stukje kustlijn van Slovenië.

Terwijl de zon onderging en boven de zee een mooie oranje, rood en paarse gloed tevoorschijn kwam, luisterde ik naar Bob Seger, Goldkimono, Bruce Springsteen en Bob Marley onder het genot van de zojuist koud gekochte Franziskaner Weizen. Een heerlijk moment om de dag mee af te sluiten. Morgen via Slovenië naar Kroatië, het weer zit in ieder geval mee. Zin an!