Dag 16

Rustdag Königssee

Na heerlijk te hebben uitgeslapen en me nog een keer te hebben omgedraaid, was ik vooral ook benieuwd naar m’n uitzicht vanuit de tent. De rits open zippend en ja hoor, het schitterende uitzicht is nog net zo adembenemend. Terwijl ik mezelf uit m’n tent werk zoek ik een gelijkmatige rots om op te zitten en eens goed weg te staren en dit beeld in m’n hoofd te prenten.

Wanneer ik aan m’n ontbijtje begin komt er een ouder echtpaar voorbij, blijkbaar in woeste toestand door mijn aanwezigheid, om me te vertellen dat het absoluut verboden is om in nationaal park Berchtesgaden te kamperen. En paraderen daarna zonder een gesprek aan te gaan weer verder. Nog geen minuut later komt een eveneens al geruime tijd gepensioneerde man vanaf de andere kant al hardop lachend aan lopen. Hij vertelde me dat hij hier al z’n hele leven komt, maar nog nooit iemand heeft zien kamperen en er de lol wel van inziet, want het is immers een prachtige plek. Het is verboden hier te kamperen, maar als ik morgen weg ben moet ik me maar niet al te druk maken als een enkeling zo op me reageert en als ik alles netjes achter laat wenste hij me veel plezier en een fijne dag. Zo kan het ook.

In het verloop van de dag komen er nog een twintigtal wandelaars voorbij die tussen de buien door van het mooie uitzicht komen genieten. Tussen een van die buien door besluit ik om er eens op uit te trekken en m’n tent en fiets vol vertrouwen in de mens daar achter te laten. Vanaf mijn plek hoor ik al de hele tijd de Königsbach waterval en die wil ik weleens met eigen ogen zien.

De weg ernaartoe is al een avontuur op zich. Het pad houdt op wanneer de rotsen vanuit het water verticaal omhoogsteken en datzelfde water de enige manier is om de route te vervolgen. Glad en glibberig als het is besluit ik om mijn niet zo handige wandelschoenen uit te doen en op sokken en met mijn fietsschoenen in m’n hand dit ruige pad te vervolgen. Elke stap afwegend waar ik mijn voeten het beste kan plaatsen hoor ik na bijna drie kwartier het neerstortende water akelig dichtbij komen. Op het moment suprême belt Bastian mij en hij en Britt zijn er bij als ik de waterval ontdek en in volle euforie ben.

Nu ik er toch ben en mijn handdoek heb meegenomen, wil ik natuurlijk wel even een duik nemen onder dit mooie natuurverschijnsel van tientallen meters hoog. Omdat ik mijn onderbroek onderweg verloren ben vanwege een behoefte die vroeg om iets zachts om mee af te vegen en ik mijn joggingbroek graag droog wilde houden voor de terugweg zat er niks anders op dan naakt het water te trotseren. Whooohhh wat was het koud, maar een heerlijk gevoel om zo in de natuur te zijn met niemand om me heen.

De terugweg op blote voeten weer langs de stijle kliffen en oneffen paden, door het water en alsmaar genietend van alles om mij heen. Soms stoppend voor een foto of gewoon even laten bezinken waar ik naar mag kijken. Een wonder van de natuur, dat is dit park voor mij. Terwijl de regen alweer met bakken uit de lucht komt baan ik mij door het dichtbegroeide bos terug naar m’n tent. Pas na aankomst en het drogen van m’n voeten merk ik hoe koud ze eigenlijk zijn. Al warmt m’n lichaam ook al snel weer op door warme kleding en mijn slaapzak.

Al voordat ik vertrok naar de waterval was ik weer verzeild geraakt in het boek Ik ben Pelgrim van Terry Hayes en ook bij terugkomst had het me gelijk weer te pakken. Een weergaloos geschreven thriller waardoor ik alweer uitkijk naar mijn volgende rustdag. Na wat avondeten nog even aan de telefoon met Merle en de conversatie met Bastian goed afgesloten, belden daarna schoonouders Gerard en Annet dat morgen de dag is dat we elkaar waarschijnlijk even kunnen gaan zien. Zij zijn onderweg met de camper richting Oostenrijk voor vakantie, dus dat zou leuk zijn als we elkaar even kunnen zien!

Mijn rustdag sluit ik af met een biertje en het vooruitzicht morgen eindelijk weer een grens te passeren! Na 15 dagen in Duitsland is het eindelijk tijd om Oostenrijk te gaan zien en de Alpe Adria radweg te fietsen. Donders veel zin in!